(łac. serpentes lovicus)
Wąż łowicki to gad z rzędu munduroskórnych.
Wbrew pozorom wąż łowicki nie pochodzi z Łowicza.
Jego macierzystym środowiskiem są lasy jeżowsko – jasienińskie,
jednak można go spotkać niemal w całym kraju.
Najczęściej gnieździ się w remizach.
Doskonale czuje się zarówno w obiektach dużych i (u)znanych,
jak i w mniejszych, wiejskich strażnicach. Sporadycznie
pojawia się w urzędach gminy, wywołując przy tym
niczym nie uzasadniony popłoch i histerię tamtejszych mieszkańców. Przed zmianą miejsca pobytu często przechodzi proces linienia, polegający na zmianie czarno- złotej powłoki skórnej na równie czarną, ale ze srebrnymi elementami.
Jest mięsożerny. Jego przysmakiem są kury rogowskie i popieńskie koguty. Nie gardzi również innymi, nawet większymi od siebie stworzeniami, jeśli akurat wejdą mu w drogę. Dzięki czaszce kinetycznej potrafi otworzyć szczęki tak szeroko, że połyka swoją ofiarę w całości, bez żucia. Jest jadowity. Jego ukąszenie może być niebezpieczne dla osób uczulonych. Dotychczas nie wynaleziono skutecznej odtrutki na jad węża łowickiego.Charakterystyczną cechą budowy węża łowickiego jest dość sprawne ciało, bez charakterystycznego dla innych węży przesadnego wydłużenia. Dotychczas uważano, że kręgosłup moralny węża łowickiego zbudowany jest z 365 elementów (w latach przestępnych z 366), osłoniętych dwiema belkami i dwiema gwiazdkami.
Ostatnio jednak dokonano przełomowego odkrycia, stwierdzając obecność trzeciej gwiazdki.
Ponadto w DNA węża łowickiego zlokalizowano geny pochodzące prawdopodobnie od ćmy. To tłumaczyłoby zachowanie węża łowickiego, znacznie odbiegające od normy ogólnie przyjętej dla innych węży. Wąż łowicki generalnie prowadzi dzienny tryb życia, jeśli jednak wymagają tego okoliczności, potrafi bez problemu uaktywnić się również nocą. Bodźcem bywa zwykle informacja o potencjalnym zagrożeniu. Najczęściej dotyczy to zagrożenia ogniowego, jednak inne formy niebezpieczeństwa również wpływają stymulująco na nocną aktywność węża łowickiego. Podczas, gdy inne gady uciekają na widok ognia, wąż łowicki ciągnie do niego jak zahipnotyzowany…
Cechą anormalną w anatomii węża łowickiego jest obecność narządu, zwanego sikawką. Należy jednak zaznaczyć, że sikawki używają zwykle osobniki młodsze, o niższej pozycji w hierarchii stada. Starsze zwykle tracą sikawkę. Zauważono, ze utrata sikawki ma związek z wyrastaniem nowych gwiazdek i belek, jednakże mechanizm ten nie został jeszcze dokładnie zbadany i opisany.
Wokół zwyczajów godowych węża łowickiego narosło wiele mitów i niedopowiedzeń. W rzeczywistości niewiele na ten temat wiadomo. Choć wielu pseudonaukowców prowadzi intensywne obserwacje i badania w tej dziedzinie, to jednak dotychczas żaden z nich nie przedstawił wiarygodnych, udokumentowanych wyników.
Wąż łowicki jest niezwykle ważnym i pożytecznym elementem ekosystemu. Zwalcza rozmaite patogeny, szkodniki i pasożyty. Z tego względu nie wszyscy darzą go atencją, a niektórzy wprost deklarują jawną niechęć. Ma jednak grono wiernych sympatyków. Podobno niektórym udało się go nawet oswoić, jednak wydaje się to mało prawdopodobne. Należy przypomnieć, że obecne prawodawstwo surowo zabrania oswajania węża łowickiego. Czyn taki zagrożony jest karą straszliwą, aczkolwiek bliżej nieokreśloną. Istnieje jednak nadzieja,
że już w listopadzie sytuacja ulegnie zmianie i od tej pory taki proceder nie będzie już penalizowany.
Antoni Ściema
przyrodnik
W następnym odcinku:
,,Bocian zamłyński”
Zostaw odpowiedź
Używamy Gravatara w komentarzach - zdobądź swój własny!
XHTML: Możesz użyć następujące tagi:
<a href=""> <b> <blockquote> <code> <em> <i> <strike> <strong>